türkçenin tarihi gelişimi ne demek?

Türkçenin Tarihi Gelişimi

Türkçe, Altay dil ailesine mensup, köklü bir geçmişe sahip bir dildir. Tarihi gelişim süreci oldukça uzun ve karmaşıktır. Bu süreci genel hatlarıyla şu şekilde özetleyebiliriz:

• Altay Dönemi (MÖ 5000 - MÖ 3000): Türkçenin, Moğolca ve Tunguzca ile birlikte aynı kökten geldiği varsayılan Altay dil ailesinin oluştuğu dönemdir. Bu dönemde dilin yapısı ve kelime hazinesi hakkında kesin bilgiler bulunmamaktadır. (Altay Dil Ailesi)

• İlk Türkçe Dönemi (MÖ 3000 - MS 7. yüzyıl): Bu dönemde, Ana Türkçeden ayrılan çeşitli Türk lehçeleri ortaya çıkmaya başlamıştır. Henüz yazılı bir kaynak bulunmamakla birlikte, dilin temel yapısı ve söz varlığı şekillenmeye başlamıştır.

• Eski Türkçe Dönemi (7. - 13. yüzyıllar): Türk dilinin yazılı olarak takip edilebildiği en eski dönemdir. Orhun Yazıtları (Orhun Yazıtları) bu dönemin en önemli eserlerindendir. Bu dönemde, Türk dili geniş bir coğrafyaya yayılmış ve farklı kültürlerle etkileşimde bulunmuştur.

• Orta Türkçe Dönemi (13. - 15. yüzyıllar): Bu dönemde, Türk lehçeleri arasındaki farklılıklar belirginleşmeye başlamış ve yazı dili olarak Harezm Türkçesi (Harezm Türkçesi), Kıpçak Türkçesi (Kıpçak Türkçesi) ve Çağatay Türkçesi (Çağatay Türkçesi) gibi farklı yazı dilleri ortaya çıkmıştır.

• Yeni Türkçe Dönemi (15. - 20. yüzyıllar): Bu dönemde, Osmanlı İmparatorluğu'nun etkisiyle Osmanlı Türkçesi (Osmanlı Türkçesi) yazı dili olarak önem kazanmıştır. Osmanlı Türkçesi, Arapça ve Farsça kelimelerin yoğun olarak kullanıldığı, zengin bir edebiyat dilidir.

• Türkiye Türkçesi Dönemi (20. yüzyıldan günümüze): Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulmasıyla birlikte, Türk Dil Kurumu (Türk Dil Kurumu) tarafından başlatılan dil devrimi ile Osmanlı Türkçesi'ndeki Arapça ve Farsça kelimelerin ayıklanması ve yerine Türkçe kökenli kelimelerin kullanılması amaçlanmıştır. Bu dönemde, Türkiye Türkçesi modernleşmiş ve günümüzdeki halini almıştır.